Był pierwszym polskim laureatem Nagrody Nobla. Pokolenia Polaków kochały - i nadal kochają - jego twórczość.
W trudnych zaborowych czasach budził poczucie wspólnoty i podnosił na duchu.
Jego przodkowie ze strony ojca wywodzili się z Litwy.
Jako uczeń warszawskiego gimnazjum zaczytywał się w dziełach wieszczów, Adama Mickiewicza i Juliusza Słowackiego, a także w książkach Waltera Scotta i Aleksandra Dumasa.
Kiedy w 1867 roku "Tygodnik Ilustrowany" nie zgodził się wydrukować jego wiersza, zaczął pisać prozę. Jego pierwsza powieść nie zachowała się.
Obracał się w kręgach cyganerii artystycznej. Podobnie jak Stanisław Witkiewicz był stałym bywalcem salonu Heleny Modrzejewskiej.
Niemal całe życie upłynęło mu na wędrówkach.
Pisał nowele, ale sławę przyniosły mu przede wszystkim powieści. Jedna z nich, "Quo vadis", zapewniła mu Nagrodę Nobla.
Piątego maja 1846 roku urodził się Henryk Sienkiewicz.
Wciąż pamiętam, jak w liceum z wypiekami na twarzy czytałam "Trylogię". To były piękne czasy!
OdpowiedzUsuńFascynująca postać, bez dwóch zdań.
OdpowiedzUsuńMam przykre wrażenie, że dzisiaj Sienkiewicza czyta się coraz rzadziej, ale tu oczywiście powinny się wypowiedzieć bibliotekarki.
OdpowiedzUsuń