Olga Tokarczuk: ,,Empuzjon” - recenzja

 

 

 

 

 

 

 

 

Olga Tokarczuk - ,,Empuzjon”

Wciągająca powieść ponoblowska Olgi Tokarczuk, z ciekawą fabułą, nawiązująca do ,,Czarodziejskiej Góry” Tomasza Manna.

Akcja ,,horroru przyrodoleczniczego”, bo taki podtytuł nosi książka, rozgrywa się jesienią 1913r. w pruskim wówczas  Goerbersdorfie (Sokołowsko) w Sudetach.

To tutaj 13 września 1913r. przybywa ze Lwowa  na leczenie 24-letni Mieczysław Wojnicz, student inżynierii, syn Januarego Wojnicza, ziemianina z Galicji.

W pensjonacie dla panów, prowadzonym przez Wilhelma Opitza, spotyka czterech mężczyzn, także kuracjuszy, podobnie jak on leczących się w pobliskim sanatorium z powodu gruźlicy.

Uzdrowisko w owych czasach słynęło z nowatorskich metod leczenia tej choroby, prowadzonego według zaleceń słynnego w całej Europie doktora Brehmera.

Mieczysław poznaje współlokatorów pensjonatu, panów Longina Lukasa, nauczyciela z Królewca, Augusta Augusta, filologa klasycznego z Wiednia, Waltera Frommera, tajnego radcę z Breclau, oraz Thilo von Hanha, studenta malarstwa z Berlina.

Między panami zawiązuje się zażyłość, prowadzą oni rozmowy o świecie, religii, polityce, kobietach, obyczajach.

Mieczysław trzyma się nieco na uboczu, zwłaszcza, że już drugiego dnia pobytu odkrywa w jadalni na stole martwe ciało żony właściciela pensjonatu, pani Klary Opitz.

Okazuje się, iż kobieta popełniła samobójstwo. Jednak jej mąż zdaje się traktować całą sprawę ze stoickim spokojem i życie toczy się tutaj dalej utartym rytmem.

Teraz w prowadzeniu pensjonatu pomaga służący Rajmund.

To z jego pomocą Wilhelm Opitz organizuje czas wolny swoim pensjonariuszom.

Panowie chorują na gruźlicę, korzystają więc z leczenia pod okiem doktora Semperweissa w sanatorium.

W tej opowieści jest wiele tajemnic, a mężczyźni stopniowo odkrywają mroczne historie Goerbersdorfu sprzed lat.

To, co wydarzyło się w przeszłości, rzutuje na teraźniejszość, o czym przekonają się niebawem, sami będąc świadkami, ale też ofiarami mrocznych wydarzeń.

Jest to trzymająca w napięciu i wciągająca lektura.

Opowiedziana z ,,poziomu podłogi, ścian, ukrytych szpar” przez tajemnicze żeńskoosobowe istoty, będące narratorem zbiorowym.

Autorka wydobywa na powierzchnię wielość  kontrowersyjnych tematów, m.in. postawę mężczyzn wobec kobiet, problem płci, przerażające historie z czarownicami i demonami w tle.

Znajdziemy tu wątki kryminalne, ale też opowieści sensacyjne z dreszczykiem.

Powieść świetna erudycyjnie, z różnorodnymi wątkami, lekka i zaskakująca równocześnie, warta jest przeczytania.

Kunsztowny język autorki i zręcznie nakreślone opisy przedwojennego uzdrowiska przenoszą czytelnika sto lat wstecz, by mógł w wyobraźni odbyć podróż do niezwykłego zakątka Gór Suchych, które odkrywane są dziś na nowo. Serdecznie polecam tę książkę.

 

Autorką recenzji jest p. Małgorzata Życińska.